«Δείγμα Δωρεάν; Μα είναι όνομα αυτό για μπάντα;»

Οι Δείγμα Δωρεάν υπάρχουν από το 2001

Ναι, είναι αλήθεια. Πάνε 11 χρόνια από τότε που βρεθήκαμε πρώτη φορά σε ένα στούντιο, τέσσερις φίλοι και παίξαμε τις πρώτες Μι μινόρε (ναι, αναγκαστικά παίζαμε Πυξ Λαξ. Τέτοια τραγούδια είναι για τις μπάντες, ακριβώς ό,τι είναι και τα μπρατσάκια και οι βοηθητικές ρόδες για τα παιδιά). Οι τέσσερις αυτοί φίλοι ήταν ο Γιάννης Βαμβακάς (νυν Baildsa) στα πλήκτρα και τη φωνή, ο Γιώργος Παπαλαζαρίδης στην κιθάρα και τη φωνή, ο Ιωσήφ Προδρομίδης στα τύμπανα και ο Κωνσταντίνος Κάτσος στην κιθάρα και στη φωνή (με σειρά εισόδου στη μπάντα). Η αλήθεια είναι ότι σαν ιδέα, το συγκρότημα υπήρχε από πάντα στα κεφάλια και των τεσσάρων. Πέρα από την κλασική μανία με τη μουσική που είχαμε όλοι, πλαγίως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είχαμε και την ανάγκη του να παίζουμε κάπου και με όποιο τρόπο γίνεται. Σε εκδρομές με και για τους φίλους μας, σε σχολικές γιορτές με και για καθηγητές μουσικής που βαριόντουσαν ακόμα και να αναπνεύσουν στο σωστό τόνο. Δε γυρεύαμε τη δόξα. Γυρεύαμε πάντα το να κάνουμε τον κόσμο να διασκεδάζει με το πόσο διασκεδάζαμε εμείς, παίζοντας μουσική. Και αφού είχαμε καταλήξει στα κομμάτια που θα θέλαμε να παίζουμε, έπρεπε να περάσουμε το μεγάλο βουνό που λέγεται «όνομα μπάντας». Είχαμε περάσει ώρες και μέρες σκεπτόμενοι το τι θα έπιανε, τι θα ταίριαζε, τι θα μας άρεσε. Ξένα, ελληνικά ονόματα, όλα έπεσαν στο τραπέζι μέχρι που έσπασε. Αλλά πάντα ήταν μια συζήτηση που πήγαινε προς τα πίσω. Δεν ήταν άμεση ανάγκη, αλλά κάτι που θα γινόταν στον καιρό του. Κι αν δεν ερχόταν, θα το ζορίζαμε και θα βρίσκαμε κάτι προχειρότερο κι από αυγά μάτια. Θα λεγόμασταν «The The» ή «Η μπάντα». Αλλά η μοίρα μας επιφύλασσε ένα περίεργο παιχνίδι…
Εντάξει, μην τα παραλέμε. Δεν μας βρήκε κανένα κακό ριζικό. Μας βρήκε ένα όνομα με περίεργο τρόπο και κόλλησε από τότε. Περπατούσαμε με το Γιάννη μετά από πρόβα, καθότι ήμαστε και γειτονάκια, και αποφασίσαμε ότι ό,τι βλέπαμε μπροστά μας και μας τραβούσε το μάτι, θα κατέληγε να είναι το όνομα της μπάντας. Περάσαμε από «The tires», «Trees», «Σκουπίδια» και άλλα ενδιαφέροντα μέχρι που έπεσε το μάτι μας πάνω σε μια αγγελία καρφωμένη σε κολόνα της ΔΕΗ. Κανένας από τους δυο μας δε θυμάται πλέον τι διαφήμιζε η αγγελία, αλλά εγώ τουλάχιστον, θυμάμαι τον Γιάννη να γυρνάει και να μου λέει γεμάτος χαρά «να, ρε μ@λ@κα! Δείγμα Δωρεάν!». Μας φάνηκε τόσο αστείο στην αρχή. Αλλά ήταν από αυτά τα αστεία του τύπου:
- Ρε, λες μια μέρα να πάμε στο φεγγάρι;
- Τι λες, ρε Νιλ;! Συγκεντρώσου, φίλος!
που σου μένουν στο κεφάλι και σε ζαλίζουν σαν παπάκια με κουδουνίστρες στην εξάτμιση. Και έτσι, προτείναμε το όνομα στους υπόλοιπους που φάνηκε να μην τους πειράζει. Δείγμα Δωρεάν, γιατί όχι; Στο κάτω κάτω, δεν ήταν δα και τίποτα δεσμευτικό. Αν μας τη βαρούσε θα το αλλάζαμε. Το μόνο δυστύχημα ήταν (και είναι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις) ότι δε θα μπορούσαμε να πούμε ποτέ σε κανέναν κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία για το όνομα της μπάντας. Να βρίσκαμε, έστω, έναν κρυφό συμβολισμό για το τι σημαίνει.
- Πως σας ήρθε το όνομα, παιδιά;
- Κοίτα, μελετήσαμε πολύ την ελληνική και ξένη μουσική, και σκεφτήκαμε ότι όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας διοχετεύονται μέσα από τις νότες στα τραγούδια. Έτσι, θα έλεγε κανείς ότι η μουσική είναι ένα «Δείγμα» της ζωής μας (ε; ε; ε; καλό;). Και καθώς όλοι μας ζούμε χωρίς να χρωστάμε σε κανέναν τίποτα, προσθέσαμε και το «Δωρεάν» (ε; ε; το σκότωσα;). Δείγμα. Δωρεάν.
- Τέλειο, παιδιά! Μπράβο! Καλή συνέχεια σας εύχομαι και ανυπομονούμε να ακούσουμε τον πιο πρόσφατο σας δίσκο, τέταρτο αν δεν κάνω λάθος, απόψε στο Royal Albert Hall!
Πλασματικοί διάλογοι που δεν πραγματοποιήθηκαν και ούτε θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει τρόπος και θέληση να ψαρώσουμε κανέναν με το όνομα της μπάντας και το συμβολισμό του. Τα πράγματα είναι απλά. Είδαμε μια φράση, κοινή και εύηχη, μας άρεσε και την πήραμε. Και την κρατήσαμε. Και την καμαρώνουμε. Παρά τα όποια σχόλια (όπως τον τίτλο του σημερινού άρθρου). Το προσωπικό μου αγαπημένο είναι «Καλά, περιμένετε να σας πάρουν στα σοβαρά με τέτοιο όνομα;». Είναι υπέροχο. Καταργεί όλα όσα έχω μάθει για «ανοιχτό μυαλό» και δεκτικότητα σε όλα. Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι βγαίνεις έξω το βράδυ, πηγαίνεις σε ένα μπαρ, κοιτάζεις μια κοπέλα επίμονα για ώρα, ανταποδίδει κι αυτή το φλερτ σου, πας να την γνωρίσεις, σε μαγεύει η φωνή της, σε ταξιδεύει το άρωμα της και μόλις σου πει ότι την λένε Φεγγάρω, τι κάνεις; Γελάς στα μούτρα της, χύνεις το ποτό σου πάνω της, της βάζεις φωτιά, την κλωτσάς στην κοιλιά και της φωνάζεις «φύγε, βρε παρτάλι, που μου θες και φλερτ»… Τι θα πει «να σε πάρουν στα σοβαρά» ; Δηλαδή, αν μας έλεγαν «Reaction» (αν υπάρχει τέτοια μπάντα, «συγνώμη» για την άστοχη αναφορά, και «παρακαλώ» για τη διαφήμιση) και ανεβαίναμε στη σκηνή ντυμένοι κλόουν και αντί για όργανα παίζαμε μουσική με σφαλιάρες, θα μας έπαιρναν στα σοβαρά;
Στην τελική, αν μας έρθει κάτι καλύτερο, κάτι που να νιώθουμε ότι εκφράζει καλύτερα κάτι που θέλουμε να περάσουμε, θα αλλάξουμε όνομα. Γιατί όχι; Οι γυναίκες πως αλλάζουν χτένισμα ή χρώμα στα μαλλιά τους όταν τους τη βαρέσει; Είναι ένα απλό όνομα. Κοινό, εύηχο, ίσως και τίποτα ιδιαίτερο. Αλλά μας αρέσει. Δε θα βαφτίζαμε τα παιδιά μας «Δείγμα Δωρεάν», αλλά θα ακούγαμε μια μπάντα με αυτό το όνομα. Αυτό που μετράει, είναι το να διατηρήσουμε, όχι μόνο εμείς, αλλά κάθε μπάντα, τον αρχικό μας στόχο. Το να κάνουμε τον κόσμο να διασκεδάζει με το πόσο διασκεδάζουμε εμείς, παίζοντας μουσική.